Breekpunt (ABN)

We kunnen niet terug, na wat jij me hebt verweten Onderweg naar het nieuwe oude wonden opengereten Ik moet gevoelens uitzweten langs bevroren traankanalen Mijn tong dik en lang, kon iemand mijn stilte maar vertalen Rustig ademhalen, ik zit te happen naar lucht Mijn longtakken zijn geplugd, met zenuwpijn bevrucht Het ritme van mijn gezucht, de regelmaat van een metronoom Van de rozen die je van mij kreeg, vlocht je een doornkroon De koning op zijn troon in zijn verlaten fort Ik had geen honger naar verwijten, toch kreeg ik het op mijn bord Heel mijn wereld ingestort, ik zweef rond in eenzaamheid Wat was niet meer is, wat de rest is eerbaarheid Ik sta te trillen op mijn benen, maar blijf rechtstaan En ruil al je leugens voor een lach en een traan Dat het zo mis had kunnen gaan dat voelde we al weken Op het punt dat niemand buigt kan liefde heel snel breken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Wat men iet verzogt, zal vroeg of laat ontsteken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Stiltes omdat de juiste woorden ontbreken Breekpunt! Kapotbuigen of breken De herinnering aan jou draag ik als een litteken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Ik nam je liefde op de rug, wist ik veel dat die ging steken Ik zou je moeten loven, mijn twijfel en angst verdoven Want ik hoor je woorden wel, maar ik kan ze niet geloven Op je lippen is de waarheid n maal te veel uitgeschoven Onmacht grijpt om me heen, kon iemand me maar beloven Dat we elkaar niet meer gingen tegenwerken, brandmerken en beperken Soms is het beter los te komen dan nog meer pijn te verwerken Glazuur staat op barsten, want ik bijt het hardste Op mijn tanden; zie nu zwaar overbelaste Contrasten op het scherpst van de snee gedreven Zonder medeleven, het ingewreven en afgeschreven Wat je zei bleef kleven, deed me huiveren en beven Van ons sprookjeskasteel is alleen een rune overgebleven Waar liefde niet wil wonen, geen dromen meer uitkomen En haat en demonen zichzelf tot keizer kronen Leeggebloede inktpatronen door je angel leeg gestoken Twee zakken vlees en knoken hebben op het breekpunt gebroken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Wat men iet verzogt, zal vroeg of laat ontsteken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Stiltes omdat de juiste woorden ontbreken Breekpunt! Kapotbuigen of breken De herinnering aan jou draag ik als een litteken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Ik nam je liefde op de rug, wist ik veel dat die ging steken Toen we vast zaten, had ik je moeten laten haten In plaats van te praten, zinnen explodeerde als granaten Woorden vielen als soldaten, leeggebloed, vol kogelgaten De veelvraten, die ik op je ziel had losgelaten Aten en vraten aan al je ledematen Het verleden dat we vergaten begon weer geur door te laten Als zuur in je ogen, was die stank in je neusgaten Ik wou boter bij de vis, kreeg minarine bij de graten Verlaten hoeken zijn de echo van ons getier Bevroren tranen schraap ik met een zakdoek van schuurpapier Mijn allerliefste vijand, mijn meest geliefde roofdier Met een paar rukken, beet je stukken uit mijn hartspier Laat het je smaken, laat het kraken tussen je kaken Moordzaken doodmaken! De botten kraken, de dolken staken Je zult nooit ontwaken, in je doorbloedde laken Gebroken op het breekpunt waar mijn woorden onstaken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Wat men iet verzogt, zal vroeg of laat ontsteken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Stiltes omdat de juiste woorden ontbreken Breekpunt! Kapotbuigen of breken De herinnering aan jou draag ik als een litteken Breekpunt! Kapotbuigen of breken Ik nam je liefde op de rug, wist ik veel dat die ging steken